Juli is aangebroken, de maand bij uitstek voor mij voor commitment. Want op 21 juli 2018 ga ik trouwen met mijn Griekse lief. En als er iets als commitment wordt gezien, is het toch wel elkaar het ja-woord geven. In het Grieks zeggen ze trouwens ‘Nai’, wat een beetje lijkt op Nee, en dat geeft het hele gebeuren een lichtvoetige toon. Wenselijk, want het woord commitment heeft vaak een serieuze bijsmaak.
Mensen met een allergie voor verbinding vinden commitment een naar woord. Het schept immers verplichtingen, het verwacht dat je trouw bent aan datgene of diegene aan wie je je gecommitteerd hebt. Je kunt je gevangen voelen, beperkt in je bewegingsvrijheid, je kunt zelfs het gevoel hebben jezelf kwijt te raken door het commitment.
Verlatingsangst
Mensen met verlatingsangst vinden commitment juist een fijn woord. Je committeert je aan iets of iemand en denkt daarmee veilig te zijn. Of iemand heeft zich gecommitteerd aan jou en dat geeft je een gevoel van zekerheid en kracht. Vanuit het commitment denk je dat die ander je nooit verlaat, dat die baan altijd van jou is, dat de situatie waaraan je je hebt gecommitteerd nooit verandert.
Ik ken beide bewegingen. Als kind van gescheiden ouders was ik altijd op zoek naar een partner die zou blijven. Tegelijkertijd was ik bang om me te verbinden, omdat die ander me dan kon kwetsen door weg te gaan. Ik ben zeer eigengereid en hang ongelooflijk aan mijn vrijheid, ik heb lang gedacht dat dat niet kon samengaan met een vaste relatie, dus in eerdere relaties paste ik mezelf aan, bond mezelf in, raakte mezelf kwijt. Dezelfde strijd voerde ik met mijn werk. Ik kon me niet conformeren aan het werken voor een baas, de 9 tot 5 werktijd mentaliteit, de taken die me werden opgelegd. Tegelijk lonkte het idee van een vast salaris, pensioen en verzekeringen.
Commitment aan…
Naarmate ik ouder werd, mijzelf meer en meer leerde kennen in alle trainingen op gebied van bewustzijnsontwikkeling, en gewoon ook door te doen, te ervaren, te vallen en weer op te staan, kreeg het woord commitment een andere betekenis. Met name de afgelopen twee jaar is het commitment in mij enorm gegroeid, commitment naar mijzelf! Er is een gevoel in mijn buik ontstaan, waar ik niet meer van weg kan. Een diep weten van wie ik ben, terwijl dat zich tegelijkertijd nog steeds verder ontvouwt. Dat weten is mijn essentie. En terwijl ik dat schrijf schiet ik vol, omdat die essentie zo puur en schoon en goddelijk is, zoveel wijsheid en kennis bevat en zoveel potentie, dat ik alles kan bereiken waarover ik kan dromen…
Ik ben gecommitteerd aan de waarheid die in mij leeft. En hoewel ik haar nog niet altijd goed onder woorden kan brengen, en ik de afgelopen tijd ook geregeld ben geconfronteerd met meningen van anderen over wie ik ben en wat ik doe, voel ik dat die essentie en waarheid ongeschonden overeind blijft. Hoewel ik bij tijden moe ben van al het transformatiewerk dat ik mijn hele leven al onbewust en bewust doe – in mijzelf en voor anderen – is er die vonk in mij die altijd brandt en die steeds groter wordt. ‘Je straalt,’ zeggen mensen geregeld, ook als ik het gevoel heb dat ik op mijn wenkbrauwen loop…
Heilige huisjes
Het werk dat ik doe, vraagt commitment. Ik raak geregeld pijnpunten aan die om nazorg vragen, wat de gewoonlijke follow-up van een sessie of workshop voorbij gaat. Ik breng soms zoveel in beweging bij anderen dat er voor hun gevoel een aardverschuiving ontstaat, of (een van) hun heilige huisjes omver gaan. Dat doe ik niet met opzet, het gebeurt door wie ik ben en hoe ik in het leven sta. Het vraagt wel dat ik dan aanwezig blijf bij de processen die in gang gezet worden, hoe ongemakkelijk dan ook. Ik nodig mezelf en de ander steeds uit om in de spiegel te kijken en dan te blijven voelen dat uiteindelijk alles liefde is. Ik probeer me te blijven openen, voorbij mijn eigen pijn en kwetsuren, me te tonen in alles wat ik ben, ook mijn schaduwkanten. Ik lees regelmatig mijn eigen blogs terug om me de wijsheid die uit mijn pen komt tijdens het schrijven te blijven her-inneren.
Vrijheid
Vanuit het commitment aan mijzelf vertrouw ik elke beweging die ik maak en voel ik wat ik wel of juist niet met anderen daarover kan delen. Vanuit de onvoorwaardelijke trouw aan mezelf, kies ik ervoor te trouwen met mijn lief. We zijn op een punt gekomen dat we elkaar omarmen zoals we zijn. Hij begrijpt lang niet alles van wat ik doe. Hij is het ook niet altijd met mij eens. Ik haat sommige gewoontes van hem. Maar ik weet dat haat de andere kant is van liefde. Ik neem zijn gewoontes voor lief, zoals hij mijn capriolen erbij neemt. Alles inclusief. En ja, natuurlijk vallen er ook nog wel eens harde woorden, wordt er gemopperd of flink ruzie gemaakt. Dat dient; soms is er vuur nodig om te transformeren.
Ik ontdek dat ik juist vanuit vrijheid mijzelf kan committeren. En dat dat gevoel dan weer heel bevrijdend is!
En jij, wat betekent commitment voor jou? En waar committeer jij jezelf aan op dit moment?
Ik lees graag van je!
Liefs en een mooie juli-maand!
Francisca