Naar binnen

Wat een tijd! Verlenging van de lockdown, nog verdere aanscherping van de regels, een mogelijk naderende avondklok. Ik weet niet hoe jullie dit ervaren, maar zelf was ik de afgelopen dagen van slag, moest ik opnieuw settelen. Veel mensen zijn blij dat 2020 is afgerond, misschien keek jij ook wel halsreikend uit naar het nieuwe jaar. 2021 biedt nieuwe kansen! Dat is altijd waar. Alleen is nu de vraag: HOE? Want terug naar wat we eerder ‘normaal’ noemden, lijkt er voorlopig niet in te zitten…
Ik had nog wat coaching sessies staan deze week, maar zoals het dan gaat, voorziet het universum in wat ik nodig heb: de verwarmingsketel in ons pand aan het Goylaan begaf het en in de kou coachen of met iemand tekenen is geen doen. Dus zat ik thuis op de bank. Even een pas op de plaats om te voelen en te schrijven.

Een hoofd vol

Herken je dat: zo’n hoofd dat voelt als een wolk vol gedachten, herinneringen, associaties, ideeën, inspiratie, overtuigingen…? In mijn geval omvatte de wolk dit alles als een transparante bubbel, een laag waardoor ik heen kon kijken en dit alles zag en voelde bewegen. Alleen het kon er niet uit. Het woelde en krioelde door elkaar, waardoor ik elke afzonderlijke gedachte, idee, her-innering et cetera niet kon pakken. Soms kreeg ik iets even in-zicht en dan buitelde iets anders er alweer overheen, en was dat eerste vervlogen. Mijn schedeldak stond onder druk, ik had hoofdpijn. Alles wat er onder bewoog, wilde naar buiten, eruit, zodat het kon vervliegen, bestuiven, bevruchten. Maar het transparante membraan hield alles binnen.

Hoe ziet dat er bij jou uit, als je hoofd vol zit? Het beschrijven ervan, of je hoofd tekenen met alles wat er in zit, helpt. Wist je dat?

De nooduitgang

Als de weg naar boven dicht is, is er nog maar een weg uit, kwam ik tot de conclusie. Via het lichaam, naar binnen. De nooduitgang? Door de slokdarm, langs het hart en de longen, via het spijsverteringsstelsel, langs de lever en galblaas, de alvleesklier, de nieren, bij vrouwen de baarmoeder en eierstokken, en dan via de blaas en endeldarm of de mannelijke of vrouwelijke geslachtsorganen naar buiten. Of via de bloedbanen in en de huid op benen en voeten, de aarde in.

Ik poep en plas ideeën, herinneringen, overtuigingen. Ik zweet gedachten en associaties. Met elke voetafdruk laat ik inspiratie achter in de grond. Hoe mooi is dat eigenlijk? Dan wordt alles belichaamd.

Door dit op te schrijven werd ik direct rustiger, ik zag de weg naar buiten – via binnen – voor mij. Dat opende het kanaal, maakte de weg vrij. Die kant mag het op. Wat ervaar jij?

Doordat de slokdarm zo’n smalle, donkere tunnel is, kan alles in je hoofd er alleen maar in hapklare brokken doorheen, één voor één naar binnen. En omdat de weg naar beneden lang is en donker, kunnen alle organen er hun licht op schijnen. Stel jezelf eens de volgende vragen terwijl jij alles in je hoofd de weg naar binnen laat gaan:

• Resoneert dit idee met mijn hart?
• Geeft deze associatie lucht aan mijn longen?
• Ligt deze overtuiging zwaar op mijn lever?
• Veroorzaakt deze gedachte stress bij mijn galblaas of angst bij mijn nieren?
• Is dit droombeeld mogelijk te zoetsappig voor mijn alvleesklier?
• Kan dit idee bevrucht worden in samenwerking met mijn eierstokken en uitgroeien in mijn baarmoeder?
• Mag deze overtuiging gezuiverd worden in nieren en blaas voordat ik haar uitplas en definitief loslaat?
• Zit er een luchtje aan alles wat ik uitzweet? Zuivert hiermee mijn hoofd en mijn energiesysteem?

Alleen al door deze vragen door je heen te laten gaan, nodig je je lichaam uit om mee te doen. Ook al ervaar je het mogelijk als gek of onwennig, je zult merken dat je lichaam reageert, je rustiger wordt, je meer ontspant. De nooduitgang is ook een ‘nood’uitgang. Er is nood aan deze weg naar binnen, die is helend voor je lichaam en geest.

De weg van de ziel

Het hoofd ontluchten op deze manier, raakt nog een laag aan die meerwaarde brengt. De weg naar binnen, via het lichaam, is ook de weg van de ziel.
Op deze manier passeert alles uit je hoofd ook het zielenhart, dat zich net iets boven je gewone hartchakra bevindt. Om uiteindelijk ook diep in je buik en bekken bij je zielskern of goddelijke vonk uit te komen. En daar huist vertrouwen en weten wie je bent.
Daar bevindt zich ook de ‘elektriciteitskast’ met bedrading naar je zielsgenoten, een ragfijn netwerk met je hele zielenfamilie aan wie je je kunt laven en opladen. Op lang niet alle draden staat al stroom, maar hoe meer jij zielsliefde toestaat in je leven, hoe meer zielsgeliefden (man/vrouw, mens/dier) zich aan je kenbaar zullen maken en andersom. Hoe meer draden er aangaan, hoe meer het netwerk oplicht, hoe meer stroming en gedragenheid jij zult ervaren in het leven. Je hoeft het niet alleen te doen, je staat er niet alleen voor. Wel sta je op eigen benen, in je eigen kleur en met je eigen klank. Maar altijd in verbinding met de zichtbare en onzichtbare stroomdraden in jouw netwerk.

Dus via de weg naar binnen, loop je ook de weg van de ziel. En alles wat niet met je zielskern – de bronliefde – resoneert, dient sowieso uitgeplast, uitgepoept en uitgezweten te worden. Een zuiveringsproces. Ook nu. Juist nu.

Wat resoneert met jouw zielskern? Hoe dicht sta jij al bij je kern? In hoeverre heb jij de weg van je ziel in zicht? Het kan fijn en verhelderend zijn deze vragen door je heen te laten stromen en/of er iets over op te schrijven. Mogelijk ontdek je dat het je een laagje dieper brengt.

Louteringsproces

In de laatste jaren, de laatste maanden is dat louteringsproces enorm in snelheid toegenomen. Kijk maar naar jezelf, kijk maar om je heen. Hoeveel mensen ken je (inclusief jezelf) die door diepe transformatieprocessen gaan, keer op keer situaties en mensen op hun pad treffen die uitnodigen tot nog meer en dieper zelfonderzoek. Soms lijkt het onhoudbaar. Toch zullen veel van die mensen zeggen dat het leven steeds lichter en makkelijker wordt, dat de levenslessen mogelijk pijnlijk en tegelijk heel waardevol waren/zijn. De ziel werpt haar ballast af om bij haar kern te komen: de bronliefde die iedere ziel in zich draagt.

Hoe schoner de ziel, hoe zichtbaarder het licht. Hoe groter de aantrekkingskracht tot de persoon/het lichaam dat de ziel mag dragen in dit leven.

Een persoonlijke ervaring

Deze week verliet een bijzondere ziel zijn lichaam en persoonlijkheid. Een oude zielsvriend in wie dit louteringsproces voor mij zichtbaar was. Een kunstenaar, de grootvader van een sterrenkind dat een tijdje tekensessies bij mij volgde. Een man met een kleurrijk en ook moeizaam leven, waarin hij en zijn gezin armoede en stress hebben gekend.
Ik heb hem maar drie keer ontmoet. Twee keer in een stilte-ontmoeting bij mij thuis en eenmaal op een schrijfworkshop, zo’n drie jaar geleden. Zwaar COPD had hij en hijgend kwam bij binnen met een slangetje in zijn neus en een zuurstoftankje in zijn hand. Ik heette hem zwijgend welkom, was in liefde aanwezig bij zijn ademnood. Oogcontact met een toen nog volslagen onbekende, die ik bij de eerste blik herkende. Zielsverwantschap. We deelden de stilte, een glimlach, een breekbare knuffel bij het afscheid.
Hij schreef me later: ‘Jouw stilte ontmoetingen hebben mij echt duidelijk gemaakt dat liefde onbaatzuchtig van aard is en niet uitgebaat hoeft te worden. Ben dus dankbaar voor die twee keer je te ontmoeten in stilzijn, in het veld dat geen doen en gedoe verdraagt, waar de wil is gekalmeerd en niet iets doen een hoog goed blijkt.’ Ik koester zijn woorden, onze uitwisselingen via social media, die altijd kort en intens waren. We hadden weinig woorden nodig om tot de kern te komen. Ik hield van hem.
In mijn ogen is hij als een rijk man overgegaan. Zijn kunst raakte vele mensen en als hij iets deelde op facebook, kwamen daar altijd talloze lovende, bemoedigende en liefdevolle reacties op. Zijn dochter schreef deze week hoe hij in rust en overgave was heengegaan. En hoe trots ze was zijn dochter te zijn.

Zijn ziel gelouterd, de dood als bevrijding. Ik zag hem de afgelopen dagen in alles om mij heen: de vogels, de zon. Ik schreef zijn dochter: ‘Jouw vader schildert en boetseert nu met de lucht en de wolken.’ Op zielsniveau voel ik vreugde en opwinding over de nieuwe reis die hij is begonnen. Tegelijkertijd huilt mijn hart zonder tranen en voel ik het gemis van een stroomdraadje waar geen voeding meer op zit.
Toch weet ik dat verbinding IS. En voel ik mij door zijn vertrek gesterkt om mijn missie voort te zetten.

Wacht niet.

Juist nu is het wezenlijk dat meer en meer mensen gaan begrijpen wat de ware betekenis is van zielsverbindingen. Dat het onbegrip, de verwarring en taboes daaromheen opgehelderd worden. Zodat we zielsliefde (= bronliefde) kunnen toestaan in ons leven. Zodat we ons gedragen, gevoed en bekrachtigd voelen in onze taak op aarde.

We zijn hier niet voor niets.

In deze periode van chaos en verwarring in de wereld, van strijd en dualiteit, is er in mijn ogen maar één uitweg: NAAR BINNEN.
De weg van het lichaam.
De weg van de ziel.
In de kern van de ziel komt alles samen en valt alles weg.

Daar gaat mijn werk over, mijn missie.

Ik hoor of lees graag van je als dit artikel resoneert. Met veel plezier, passie en bezieling begeleid ik je op jouw pad van je ziel. Wat kan ik voor jou betekenen?

Liefs,

Francisca

*fotocredits: Rozemarijn Raaijmakers, www.tuusje.com