Het begon met het zien van de video 4.1 Miles na het overlijden van kustwacht kapitein Kyriakos Papadopoulos die het redden van duizenden vluchtelingen met zijn eigen leven bekocht. Ik schreef er een artikel over op Fb en LinkedIn, over het besef dat wij allen vluchteling zijn, dat we allemaal op onze eigen manier voor situaties wegvluchten of mensen ontvluchten, ik ook! Er was net een renovatie gaande in ons huis en ik vluchtte, weg van de troep en herrie. En dat was niet de eerste keer …

Na dat besef besloot ik thuis te blijven. Ik ging zitten, mediteerde en overzag wat er speelde in mijn leven. Ik keek naar mezelf als vluchteling, wat wilde ik niet onder ogen zien, waar wilde ik niet bij stil staan, wat wilde ik niet voelen? Het was al weken stil vanuit de mannen die een wezenlijke rol spelen in mijn leven. Dat riep vraagtekens, frustratie en verdriet in mij op. Was ik niet belangrijk genoeg om mee in contact te zijn? Had ik iets verkeerd gedaan/gezegd? Stel nou dat ik ook plotseling zou overlijden, zouden ze dan spijt hebben dat ze zo lang niets van zich lieten horen? Dit soort vragen maalden in mijn hoofd, ik voerde in gedachten gesprekken met ze, bedacht talloze manieren om contact met ze op te nemen. Totdat ik ging zitten en stilviel en besloot niet meer uit te reiken.

Vluchten kan niet meer…

Toen keerde het om en voelde ik dankbaarheid, omdat ik plots inzag dat die mannen in hun stilzwijgen mij uitnodigden om niets meer buiten mij te zoeken. Ik ontdekte de overtuiging in mezelf dat geen enkele man bij mij zou blijven – een overtuiging die wellicht is ontstaan door de scheiding van mijn ouders toen ik 4 was, waardoor ik mijn vader alleen nog in de weekenden zag. Het is een periode waarin je als kind nog volop aan het hechten bent en je beide ouders als rolmodellen dienen voor je innerlijke vrouw en innerlijke man.
Ik zag in dat die overtuiging er op de een bepaalde laag waarschijnlijk voor zorgt dat ik altijd meerdere mannen om mij heen heb met wie ik een diepe band heb, naast een intieme partnerrelatie. Zelfs nu ik al bijna 15 jaar samenwoon met een man, met wie ik afgelopen zomer ben getrouwd. Onbewust speelt dit, uit een soort zelfbehoud. Even oneerbiedig gezegd: ‘reservemannen’, omdat je nooit zeker kunt weten of ‘die ene’ niet toch vertrekt, op welke manier dan ook. Dat is één laag, die van het gekwetste kind. Op een andere laag zijn die mannen wezenlijk van toegevoegde waarde, omdat het gaat om zielsgenoten die mij spiegelen in diverse aspecten van mijn Zijn, en andersom. Maar nu zag ik in dat er verstrengeling was met het behoeftige kind in mij, en vond ik het tijd om die oude overtuiging los te laten, zodat ik mijn reisgenoten niet langer meer onbewust het signaal van ‘zorg voor mij’ hoef te geven.

Tijdens mijn meditaties de afgelopen tijd zag ik mijn mannelijke vrienden als uiterlijke afspiegeling van mijn innerlijke man en ik vroeg hem wat hij nodig had om te blijven. Hij vroeg om een vrouw die thuis was. Dus vroeg ik aan mijn innerlijke vrouw wat ze nodig had om thuis te komen. Ze wilde zich veilig voelen en ze wilde zich uiten… Ik besefte dat veiligheid in jezelf ligt en thuis ook. Dus zette ik intenties:

Ik ben veilig. Ik uit me. Ik Ben Thuis.

Dat laatste drukt voor mij uit dat ik thuis ben in dubbele betekenis. Ik ben thuis in mijn huis: mijn woning en lichaam, hier op aarde. Maar ik ben ook een uitdrukking van Thuis, van de bron. In die zin BEN ik Thuis.

Nog dieper zakken

Terwijl ik daarmee aan het oefenen was, kwam de ultieme uitdaging van het universum. Met mijn vader van 80 ging het al maanden niet zo lekker. Rugpijn, pijn in zijn zij. Na heel wat bezoeken aan de huisarts werden er in augustus foto’s gemaakt. Slijtage van de onderrug en het bekken, was de uitslag. Hij kreeg pijnstillers en fysiotherapie. Maar de pijn werd erger en erger en mijn vader zat bijna wekelijks bij de huisarts. Op 23/11 zei zijn dokter: ‘De pijn zou ook van je prostaat kunnen komen. Laat nog maar even bloedprikken.’ Wij dachten dat dat al lang was gecontroleerd, hij had al drie keer eerder bloed laten prikken…
Nu, 2,5 weken verder weten we dat hij prostaatkanker heeft. We gaan de fase in van uitzoeken of er uitzaaiingen zijn en dan hopen dat er toch nog behandeling mogelijk is. Ondanks zware pijnstillers heeft hij veel pijn, is 8 kilo afgevallen en is moe, moe, moe.
Ik kan het nog niet schrijven zonder tranen in mijn ogen. Mijn vader is mijn held, een tweelingziel, mijn Thuis. Als kind was ik het liefst bij hem en nog altijd staat hij achter me, stimuleert en steunt me als geen ander. Het kleine meisje in mij was de afgelopen weken totaal van slag, fysiek en mentaal, van diarree tot hartkloppingen.

Ik zie echter ook hoe ik hier de afgelopen maanden ben weggevlucht. Druk, druk, druk met mijn eigen dingen, niet durven voelen en zien dat het niet goed ging met mijn vader. Ik was niet aanwezig. Ik verweet de mannen in mijn leven dat ze er niet waren, maar zelf was ik er ook niet voor mijn vader. Zo binnen zo buiten.
En tegelijk zie ik de uitnodiging en voel ik de liefde. Ik mag de angst van het kleine meisje om haar vader te verliezen loslaten. Ik mag opgroeien, volwassen worden. Ik mag helemaal thuiskomen in mezelf.

Explosie

De apotheose volgde een week geleden, in een woede-uitbarsting tegen mijn lief, die voor mijn gevoel niet genoeg rekening hield met al mijn emoties rondom mijn papa. Ik explodeerde en schreeuwde vanuit mijn tenen: ‘En als je nu de deur uitgaat om met je vriend wat te gaan drinken, ga je vannacht maar in een hotel slapen. Dan hoef je nooit meer thuis te komen!’ Ik meende het. Daarna stortte ik in. Huilend, bibberend en klappertandend zakte ik zo door mijn benen. Mijn lief ving me op en vroeg bezorgd of hij een ambulance moest bellen. Ik wilde alleen maar warme thee. Ik verbaasde me over de helderheid en kracht die ik ervoer, terwijl mijn lijf in een soort van shock verkeerde. En opeens realiseerde ik me: Niemand hoeft mij te redden. Ik ben Thuis. Ik voelde het in mijn buik. Ik hoefde nergens meer naartoe, ik was er al. Het hoefde alleen nog maar verder te integreren.

Ik ben er!

Dat integratieproces in mij is gaande. Ik voel bereidheid om mijn vader los te laten als het zijn tijd is, ik voel dat ik als volwassen vrouw naast hem kan staan in de periode die komen gaat. Ik ben dankbaar dat ik in staat ben hem nu regelmatig te bezoeken, dat we nog fijne gesprekken hebben. Ik deel nu meer met mijn lief omdat ik me vrijer voel. Ik vraag nog steeds om praktische hulp of mede-healing aan vrouwen én mannen, maar niet meer vanuit behoeftigheid, maar vanuit kracht/bekrachtiging. Ik zit, ik teken en kleur, ik zwem, wandel met de hond, ik werk, ik brei en lees en doe het huishouden. Ik zorg voor mezelf. En van daaruit ben ik er voor mijn vader, mijn gezin, mijn cliënten, mijn vrienden. Ik voel me gegrond, gemotiveerd en gefocused.

Wat herken je in mijn verhaal? En wat betekent thuiskomen voor jou? Ik lees graag van je!

Mag ik jou begeleiden of een stapje op weg helpen in het thuiskomen in jezelf? Wil jij ook helemaal samenvallen met alles wat je bent, op alle lagen en dimensies? Ik neem je graag mee op die reis, die ik zelf al ben gegaan en nog altijd ga. Daar gaat mijn aanbod over. Je bent welkom voor een individuele sessie of in een van mijn workshops of cursussen!

Liefs,

Francisca