We kwamen met z’n drieën op de brommer bij het zwembad vandaan en staken de hoofdweg over om het weggetje naar ons huis in Molyvos in te slaan. Links van ons rende iets de hoofdweg op. ‘Een puppy!’ riepen we alle drie tegelijk. Manlief stopte de brommer. ‘Run, before a car hits it!’ ‘There is more!’ schreeuwde dochterlief. En ja, langs de kant van de weg kropen nog twee pups bibberend tussen de struiken. Terwijl dochterlief de avonturier van de overkant van de weg plukte, trok ik de andere twee onder het groen vandaan. Met drie pups onder onze armen liepen we het laatste stukje naar ons huis.
Onder de vlooien en teken zaten ze, uitgehongerd en dorstig waren ze. Maar oh wat waren ze lief! Ons hart gestolen vanaf dat eerste moment. We deden ze in bad, trokken de teken uit hun huid, ontvlooiden ze en gaven ze eten en drinken. We hadden er drie gezinsleden bij. Drie baby’s eigenlijk, want s’ nachts hielden ze ons uit hun slaap en ’s morgens vroeg piepten ze ons wakker. Ze poepten en plasten in huis als we ze niet op tijd naar buiten lieten, dus ik dweilde wat af. Ze aten mijn lievelingsslipje op, knaagden de Nikes van onze zoon stuk en scheurden 10 Donald Ducks aan flarden. Onze Snuffie (ook een straathond van Lesvos) vond het maar niks, 3 van die kleintjes die hem voortdurend lastig vielen. Hij gromde tegen ze, beet ze als ze te dichtbij kwamen en was stikjaloers als wij de puppy’s knuffelden, dus ook hij had extra aandacht nodig. We hadden er een dagtaak aan, zeg maar. Maar ach, we hadden ook al een paard in de tuin gehad en een moederpoes met kittens, dus dit kon er ook nog wel bij…De liefde die we ervoor terug kregen, was onbetaalbaar. ‘We hebben een boerderij in Griekenland,’ grapte onze dochter.
Leeuwenpoort
Het was in de tijd van de Leeuwenpoort, tussen 8/8 en 12/8 was er een energetische poort met een krachtige energie. Voor mij ging die over ‘Waar zeg je ‘Ja’ tegen?’ In diezelfde periode werd ik ’s ochtends vroeg wakker gebeld door een oud-cliënt waar ik 1,5 jaar geen contact mee had gehad. Een jonge jongen, een prachtige ziel, die ik destijds ook direct in mijn hart sloot, hoe erg hij er psychisch ook aan toe was. In een paar sessies hielp ik hem weer redelijk op de rit, maar door een cannabisverslaving raakte hij de weg ook weer kwijt en wel zodanig dat hij in waantoestanden terechtkwam, de hele boel bij elkaar schreeuwde, me te pas en te onpas belde en zelfs bij mij thuis op de stoep stond, iets wat me de angst om het hart joeg, want hoe berekenbaar was hij in die toestand? Uiteindelijk werd hij opgenomen in een kliniek. Al die tijd had ik geen contact meer met hem gehad.
En juist nu belde hij me…
Ik realiseerde me dat deze jongen in zekere zin ook een puppy was, een straathond zonder stevige basis. Getraumatiseerd, ongeremd en ongetemd. Als je hem ziet, raak je vertederd, wil je je over hem ontfermen. Maar net zoals onze Snuffie soms flink kan bijten, tot bloedens toe, als hij bang is of er iets onverwachts gebeurt, kan deze jongen ook ongecontroleerd gedrag vertonen.
Waar zeg je ‘Ja’ tegen en hoever reikt die ‘Ja’ dan?
Gaan we alle puppy’s adopteren en meenemen naar onze driekamerflat in Utrecht, waar we al uitgroeien met 2 pubers, een hond en 2 katten? Ga ik ieder mens die zich meldt in psychische nood proberen te helpen, oneindig en onvoorwaardelijk? Of gaan we kiezen? En zo ja, hoe kies je dan?
De ‘Ja’ van het hart
Ik heb gekauwd op deze vragen, dagenlang. Mijn hart is groot, ik verwelkom van nature velen. Als ik een ‘nee’ voel, onderzoek ik altijd mijn weerstand en wat mij gespiegeld wordt. Kan ik mij nog verder openen, voorbij mijn weerstand?
De puppy’s kwamen letterlijk op ons pad, als we 3 minuten eerder of later waren geweest, waren we ze waarschijnlijk misgelopen. Hoe kun je nee zeggen tegen een geschenk van Moeder Aarde, je door het universum in de schoot geworpen, alleen maar omdat je verstand (terechte) bezwaren maakt? Maar die jongen kwam destijds ook op mijn pad, ik voel een zielsverbinding met hem. Is hij niet net zo goed een geschenk van moeder natuur?
Ik merkte dat ik vastliep in mijn hoofd. Verstandelijke redenaties, proberen me te verantwoorden naar mijzelf en anderen, trachten zelf te begrijpen waar ik wel of niet voor koos. Het voelde of mijn hersens in de knoop raakten. Ik werd geïrriteerd, verward, moe, zwaar, zorgelijk. Pff… Daar lagen de antwoorden niet!
Schrijvend in mijn dagboek werd het me heel helder. Het is duidelijk voelbaar in mijn hart waar ik ‘ja’ tegen zeg. Ik kan de ‘ja’ van mijn hart horen, en die staat los van wat de buitenwereld of mijn eigen hoofd/mind ergens van vindt. Mijn hart staat in verbinding met mijn buik, waar mijn (vrouwelijke) weten huist.
De vraag is dan nog wel of ik durf te gaan staan voor die ja. Als ik er niet voor durf te gaan staan, kan ik onderzoeken wat het me kost om mijn ja niet te honoreren.
Als ik een nee voel in mijn hart, betekent dat niet dat er geen liefde is. Misschien is er juist wel liefde, zowel voor die ander als voor mijzelf. Waarheid herkennen en erkennen. Als ik mijn nee uit mijn hart niet honoreer, loop ik leeg. Herken je dat?
De waarde van zielsgenoten
De verbinding met deze oud-cliënt heeft mij destijds – en nu opnieuw – laten zien waar mijn nee lag. Ik houd van hem, maar ik kan en wil(de) hem niet verder begeleiden. Dat is niet mijn taak. Mijn expertise ligt ergens anders. Ik ben dankbaar dat ik dat nu nog helderder mag zien en voelen. Ik heb hem teruggebeld en dat stuk afgerond.
Naar de puppy’s voelde ik een overduidelijk ‘Ja’! Ze verdienen een goed thuis, niet per se bij ons, maar wel bij mensen die ze liefdevol willen verzorgen. We hadden al contact gelegd met de hondenopvang een dorp verderop, maar die zaten vol. Dus begon ik met het aanschrijven van een stuk of vijf organisaties/mensen die ik kende die honden opvingen op Lesbos en/of naar Nederland brachten. Maar overal kreeg ik nee op request. Door de coronacrisis was er niet/nauwelijks vluchtbegeleiding en konden de honden niet doorstromen. Alle opvangcentra zaten vol, de mensen die daar werkten met de handen in het haar. De tijd begon te dringen, nog en week en dan vlogen wij weer naar Nederland. Konden we ze alsnog zelf meenemen dan? Paspoort, inentingen, vlucht regelen? En wie ging dat allemaal betalen? Ikzelf (en mijn gezin) werd ook lichtelijk radeloos. We konden het niet over ons hart verkrijgen om de pups achter te laten als we zelf vertrokken…
Op een ochtend werd ik wakker met een ingeving. Sinds een paar weken was ik in contact met een singer/songwriter, de broer van een van mijn zielsgenoten. Ook met hem voel ik verbinding, we zijn met dezelfde dingen bezig, in contact met dezelfde mensen. Hij heeft twee honden en schreef daar recentelijk op fb over, over zijn onvoorwaardelijke liefde en bijzondere relatie met hen. Als ik hem nou eens schreef over de puppy’s? Hij had een veel groter netwerk dan ik. Misschien konden we samen een (crowdfundings)actie starten om de pups naar Nederland te krijgen?
Zover hoefde het niet te komen. Binnen een halfuur schreef hij me terug: ‘Yes, gaat ons lukken.’ En hij stuurde me direct een viertal namen van mensen/organisaties die ik nog niet kende. Mijn hart maakte een sprongetje. Na alle nee’s eindelijk een ja! *
Drie dagen later was het rond. Een vrouw van een van de organisaties, zei: ‘Ja, ik ga je helpen!’ Driemaal Ja, hoera! Ze vond een hondenpension in Mytillini (de hoofdstad), de organisatie betaalt hun verblijf, de vaccinaties en de vlucht naar Nederland, waar ze nieuwe baasjes krijgen. Het enige wat wij nog hoefden te doen was foto’s en filmpjes appen, meehelpen met zoeken naar vluchtbegeleiding in oktober en de hondjes wegbrengen naar het pension.
Bij het afscheid hebben we allemaal staan grienen. Wat een armetierige boel is het in dat pension – in geen vergelijking met de hondenhotels in Nederland… (als je nog ergens een goed doel voor zoekt, denk dan eens hieraan…) Wel een heel lieve mevrouw die haar hele ziel en zaligheid, haar huis en gezin inzet om de straathonden op Lesbos een toekomst te bieden. Ook dat is een ‘ja’ vanuit het hart, dat kan niet anders. De blik van onze puppy’s zal ik nooit vergeten. We hebben ze beloofd dat we ze over twee maanden weer zien en dat het goedkomt. Desnoods ga ik zelf terug om ze op te halen, als we geen vluchtbegeleiding kunnen vinden. Tegelijkertijd was ik zo dankbaar dat we ze daar mochten achterlaten. Mee naar Nederland had niet gekund, ze waren net 2 maanden oud en mogen pas met 4 maanden vliegen…
Dit hele verhaal heeft me nog meer gesterkt in mijn weten dat zielsgenoten essentieel zijn in ons leven. Zowel om onze ‘nee’ als onze ‘ja’ vanuit het hart voelbaar te maken.
En nu?
Nu net een paar dagen terug in Nederland ben ik geschokt over wat er allemaal speelt hier en hoe dat iedereen bezig houdt. Ik heb het gevoel of ik van een andere planeet kom, in plaats van uit een ander land… Mijn hart roept:
Laat ons alsjeblieft niet uit elkaar drijven. Blijf voelen in lijf, je hart, je buik, waar jouw ja en nee over gaat. Rond daar waar je nee tegen zegt af en als je een ja voelt, ga er dan voor! Vraag hulp aan je zielsgenoten, de mensen waarbij je in je hart (en buik) een verbinding mee voelt, ook al kun je die verbinding verstandelijk niet begrijpen of verantwoorden. We hebben elkaar zo nodig op het moment! Moeder Aarde en het universum helpen mee, werpen ons situaties in ons schoot die we kunnen onderzoeken. Kijk en voel wat de betekenis is, leer wat er te leren valt. Zeg JA tegen het leven!
En als ik iets voor jou kan betekenen in het helder krijgen waar jij Ja tegen zegt, hoor of lees ik graag van je.
Liefs,
Francisca
* Met dank aan Nikos Frangiskatos van The Wanderer.
Waar zeg jij ja tegen? Wil je reageren? Ik lees heel graag van je!
Wat een mooi verhaal weer, echt iets om eens goed over na te denken.
Dank je wel!
Fijn om te lezen, Margriet. Dank je voor het reageren!
Lieve Francisca, wat een mooi, ontroerend, spannend en pakkend verhaal. De vragen zijn zo menselijk. Ze zijn herkenbaar. Het maakt dat ik me meteen helemaal betrokken voel bij wat je schrijft. En wat bijzonder dat ’the wanderer’ uitkomst bood. En dat je er aan dacht!
Dank je wel voor je lieve woorden, Conny! En ja, Nikos van The Wanderer voel/herken ik als een zielsgenoot of medereiziger, net als jij. De herkenning maakt dat ik durf te vragen, omdat ik weet dat zielsgenoten in ons leven een bijzondere betekenis hebben. Het wordt tijd dat we dat erkennen, en niet meer zo ‘moeilijk’ doen als iemand ons raakt. Misschien dat ik daar een volgende blog over schrijf… Het leven wordt immers een stuk lichter en leuker met de erkenning van een zielsverwantschap! <3