Een boekje open over zielsverwantschap…
Ken je dat, dat je iemand ontmoet en BAM! je hele systeem reageert. Je hebt elkaar nooit eerder gezien en toch voel je: Ik ken je al.
Die eerste keer dat ik mijn lief ontmoette, gebeurde dat. Ik was op vakantie in Griekenland met mijn toenmalige vriend. Hij was eigenaar van een Kafenion, een klein authentiek restaurantje. Naarmate de avond vorderde, de drank vloeide, werd het steeds gezelliger. Toen kwam het moment dat mijn vriend naar toilet ging, ik die Griekse man in de ogen keek en onze blikken bleven hangen. Ik houd van jou, donderde het door mij heen.
Twee jaar hebben we geen contact gehad. Toen ging ik in mijn eentje terug naar Griekenland om uit te zoeken waarom die man een onuitwisbare indruk had achtergelaten. Na vier dagen zoeken, vond ik hem terug. De klik was er nog steeds. Drie dagen later zei hij tegen mij: ‘Met jou wil ik oud worden.’ En zo geschiedt. Na 14 jaar verkering, gaan we komende zomer trouwen.
Met mijn Griekse lief voel ik een diep zielsverwantschap. Hoewel we totaal anders in het leven staan, kunnen we elkaar altijd weer vinden in die diepte. We spreken elkaars taal niet, maar communiceren op veel meer lagen dan woorden. Heel fijn, en soms ook lastig, want hij voelt mij als geen ander aan. Niets blijft onopgemerkt.
Ik dacht met mijn Griek mijn prins op het witte paard, mijn ware liefde, mijn tweelingziel gevonden te hebben. Een sterke basis met twee prachtige kinderen. Alles peace and easy. Dacht ik.
Stilte voor de storm
Totdat ik een paar jaar later een man tegen het lijf liep, in gesprek raakte en hij zei: ‘Wat een leuke vrouw ben jij.’ Mijn hart ging open, ik voelde zo’n herkenning. ‘Ik hou van jou,’ zei ik. Waarop hij me wilde zoenen. Maar ho, dat was niet mijn bedoeling! Het contact was op slag over.
Weer een paar jaar later ontmoette ik nog een man, een flink stuk jonger dan ik. Er was direct een klik. Twee jaar lang zagen we elkaar bijna wekelijks op een cursus en hoe vaker we elkaar zagen, hoe meer ik in verwarring raakte. Er was zo’n verbinding, zo’n aantrekkingskracht. Maar ook drukte hij op al mijn gevoelige snaren en was ik bij tijd en wijle woedend. Dit hele getouwtrek bleef niet onopgemerkt uiteraard en veroorzaakte niet alleen een storm in mij, maar ook in mijn relatie met mijn Griekse lief.
Die zomer in Griekenland kreeg ik een boek in handen, dat veel puzzelstukjes op zijn plek liet vallen. Her-inneren, van Steve Rother. Ik las over zielsverwantschap en hoe we voordat we reïncarneren, contracten sluiten met andere zielen om elkaar in dit leven weer te ontmoeten, als een herinnering aan wie we zijn, aan thuis. Ik begreep dat die jongere jongen mijn tweelingziel was, een ziel waarmee ik nog oude stukken had uit te werken. Inmiddels had hij het contact verbroken, maar tot op de dag van vandaag is de verbinding voelbaar, al hebben we elkaar al drie jaar niet gezien.
Transformatie
Na die zomer ging ik een opleiding doen tot energetisch trainer/coach en ook daar leerde ik veel over zielsverwantschap: tweelingzielen, tweelingvlammen, tweelingstralen. In dat opleidingscentrum ontmoette ik een ander deel van mijn spirituele familie. Het voelde als een warm bad, al die mensen die op dezelfde frequentie leefden en zoveel met elkaar uitwisselden en deelden. De thema’s intimiteit en seksualiteit maakten deel uit van de opleiding, om alle beladenheid die daar nog op zat te transformeren. Voor mij voelde dat als een bevrijding.
Ontmoeting op alle lagen
Inmiddels sta ik alweer een jaar op eigen benen, maar met enige regelmaat ontmoet ik nog oud-collega’s uit dat centrum. Heerlijk is dat, het duurt nooit lang voordat de verbinding zich opnieuw opent in de hoogste trilling en dan kan er enorm veel informatie en energie doorheen stromen.
Maar ook in mijn eigen praktijk nu, en gewoon in mijn leefomgeving, ontmoet ik bijna alleen maar zielsverwanten. Degenen in de hoogste trilling herken ik direct, meestal aan hun stem, hun ogen en handen. Ik voel de resonantie en in de aanraking is het elke keer of een stukje van mijn ziel thuis komt. Dit zijn ontmoetingen op alle lagen, niet alleen in de geest, maar zeker ook in het lichaam. Met mannen, vrouwen en kinderen. Ik raak er niet meer door verward en ben er niet meer bang voor. In tegendeel! Ik barst bijna uit elkaar van vreugde als ik er weer een tegenkom. In de stilte na de storm zijn mijn Griekse lief en ik nog dichter bij elkaar gekomen. Hij is de vader van mijn kinderen, de man met wie ik oud word. Maar in die basis voel ik een groot welkom naar mijn soulsisters en soulbrothers. Want ik merk wat er in die verbindingen gebeurt: alles wat er nog verstopt zit aan donkere plekken, duistere energieën, schaduwzijden komt razendsnel aan het licht en lost op. En dan is er alleen maar wederzijdse bekrachtiging en een vermenigvuldiging van liefde.
Gevalletje-zielsgenoot-in-de hoogste-trilling
In veel artikelen wordt gesproken over tweelingzielen, tweelingvlammen en tweelingstralen. Van die laatste zou je er maar 1 hebben… Meestal wordt er dan geschreven over tweelingzielen van het andere geslacht en vaak hangt daar dan een romantisch sfeertje omheen. In mijn beleving is dat anders. Ik ken meerdere vrouwen met wie ik een tweelingziel, -vlam, of -straal verbinding ervaar. Er is veel synchroniciteit in onze levens en we voelen elkaar haarfijn aan. Ook heb ik mannen om me heen waarmee ik zo’n relatie heb, wat zich uit in diepe vriendschap of vanzelfsprekende samenwerking.
Naast deze gevallen van zielsverwantschap-in-de-hoogste-verbinding, zijn er volgens mij ook mensen met wie die potentie er is, maar nog niet wordt geleefd. Dat zijn die mensen die je gevoelige snaren raken, waar vaak nog karmastukken zitten die je met elkaar hebt op te lossen. Maar als je bereid bent dat met elkaar aan te gaan, kun je ook in die hoogste verbinding komen. Hoe mooi is dat?!
Op de foto zie je mij met mijn soulbro Maurice, zo’n zielsvriend in de hoogste verbinding. Hij maakte de foto’s voor mijn site en ik schrijf soms teksten voor hem. Er is een verbinding op alle lagen. Hij woont in Ibiza, ik in Utrecht, maar vaak nemen we tegelijkertijd contact met elkaar op of komen we erachter dat we met dezelfde thema’s bezig zijn als we elkaar spreken. Er zijn weken dat we bijna dagelijks even contact hebben omdat er zoveel is uit te wisselen en er zijn weken/maanden dat het contact stil ligt. Niets moet, niets hoeft, alles wordt direct uitgesproken en in openheid en onvoorwaardelijke liefde gezien. De verbinding is zichtbaar, zelfs op de foto.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven, over al mijn ervaringen met zielsgenoten. Wat een verrijking! Het voelt ook alsof we in dit leven allemaal weer samenkomen, of in ieder geval een heel groot deel. Ik ben er inmens dankbaar voor.
Welkom soulsis/soulbro!
Liefs, Francisca
Wat ervaar jij in zielsverwantschap? (Hoe) Herken jij je soulsisters en brothers?
Laat je het weten hieronder? Mailen mag natuurlijk ook: info@franciscavandersteen.com